InFamous: First Light review - Neonliberaal

InFamous: First Light laat je nog eens een uur of vijf ronddolen in Seattle gewapend met de allercoolste superpower uit InFamous: Second Son: Neon. Is InFamous: First Light daarmee meer van hetzelfde? Ja. Vinden we dat erg? Absoluut niet.

InFamous: First Light is door zijn kleinere, meer beknopte opzet namelijk toch anders. Fetch, de met neon doorlopen punk chick die we nog kennen uit Second Son, gaat met meer krachten van start, leert sneller en daardoor speelt deze mini-InFamous veel explosiever. Overigens zijn haar neonkrachten ook allemaal net even anders dan die van Delsin Rowe. Binnen no-time schiet je met hoge snelheid laserstralen uit je vingertoppen of slurp je tegenstanders op in een soort zwart gat gemaakt van roze en paarse neonwolken

Fingerspitzengefühl
Een feest voor het oog, maar belangrijker: het speelt héérlijk. Nog meer dan in de vorige InFamous-games zijn alle krachten naar hartenlust te combineren, te mengen en als een dodelijke cocktail aan je tegenstanders te voeren. Met speels gemak spring je door de lucht, vang je drie vijanden in een stasis field , schakel je ze met enkele welgemikte lasers uit en schop je met een vernietigende finish move nog een vierde vijand van het dak af. Je vingers dansen over de controller en Fetch volgt braaf de maat. De enige beperking zijn je eigen reflexen.

Fetch’ vetste power? De manier waarop ze zich voortbeweegt. Delsin bewoog zich al het snelst door Seattle met de neonpower in zijn aderen, maar Fetch doet er nog een schepje bovenop en ze schakelt haast over op lichtsnelheid. Net als haar aanvallen, is ook haar sprint te combineren met haar neonsprong en neondash en als je dát eenmaal onder de knie hebt, is haar loopje nauwelijks meer rennen te noemen. Het is vliegen. Als een vallende ster op straatniveau, tegen gebouwen op of door de lucht, weinig kan Fetch dan nog afremmen.

Beperkte vrijheid
Behalve dan in de ietwat hinderlijke arena-battles. InFamous: First Light wordt namelijk verteld aan de hand van flashbacks. Opgesloten in Curdun Cay, de gevangenis voor mensen met superpowers, biecht Fetch op wat er met haar broer Brent is gebeurd. Het is een lekker beknopt verhaal dat in rap tempo opbouwt naar de climax die je immers dankzij Second Son toch al kent, en blijft daardoor boeiend. Tussen elk hoofdstuk, waarin je vrij mag rondrazen door Seattle, willen de bewakers in Curdun Cay echter graag jouw superkrachten aan het werk zien en mag je in een arena een aantal minuten losgaan op waves van hologrammen.

Op zich lekker om van tijd tot tijd all-out te gaan met je superpowers, maar het is niet zo dat je in de Battle Arena over meer kracht beschikt dan in Seattle. Daarom hadden we de deze gevechten liever als een losse modus gezien, zodat we het verhaal gewoon aaneengesloten konden beleven. Extra jammer is dat het onmogelijk is via het reguliere verhaal alle powers van Fetch maximaal te upgraden. Alleen als je ook de nodige challenges voltooit (sloop zoveel gasten met een speciale aanval, maak een X aantal combo’s, etc.) verdien je genoeg skill points om ook de laatste upgrades vrij te spelen. In theorie kun je een groot deel van deze challenges ook in Seattle voltooien, maar niet onder normale omstandigheden binnen het verhaal; ze zijn duidelijk in het leven geroepen voor de Battle Arena.

Keerzijde van deze prequel-opzet is ook dat je niet de vrijheid krijgt om te bepalen of je je krachten goedschiks of kwaadschiks gebruikt. Je bent immers Fetch, en haar lot en persoonlijkheid liggen al vast. Afgezien van dat is First Light verder de complete InFamous-ervaring in het klein: Seattle (waarvan alleen de noordelijke helft toegankelijk is) ligt weer bezaaid met collectibles en challenges zodat ook buiten het verhaal om genoeg te doen valt. Daarbij biedt het met lichtsnelheid rennen en eindeloos combineren van al je even kleurrijke als dodelijke neonpowers meer dan genoeg vrijheid.