Het is altijd leuk om te zien hoe iemand een horrorgame speelt, en dat terwijl diegene er dus helemaal niet tegen kan. Ik kan er altijd smakelijk om lachen, immers zo eng kunnen dit soort games toch niet zijn? Na dus de video te hebben gezien van Amnesia: The Dark Descent moest ik het dus zelf testen. Is de game echt zo eng als sommige mensen het laten voordoen of valt het allemaal wel mee?
De game begint al met de leuke melding dat je jezelf moet gaan inleven in het personage, dus zo gezegd zo gedaan. 's Avonds game aan, lichten uit en mijn headset op vol volume, daar gaan we dan.
Je begint als Daniel in een oud vervallen kasteel, schijnbaar weet je niet meer zo goed waarom je in het kasteel bent en wat eigenlijk je hele probleem is, maar je probeert jezelf wat dingen te herinneren. Vanaf hier begint de sfeer er al goed in te komen, schrikmomenten vinden eigenlijk al vanaf het eerste kamertje wat je binnen gaat al plaats, van wind die plots deuren laat openzwaaien tot kaarsen die uitgaan, en dat is pas het begin van het naargeestige gevoel dat de game geeft.
Al snel merk je dat je niet de beschikking hebt tot wapens, wat het gevoel van spanning en angst alleen maar laat toenemen naarmate je het kasteel verder doorzoekt en erachter komt wat er nu precies allemaal gaande is met Daniel.Geen wapens dus, maar het enige waar je gebruik van kunt maken zijn een lantaarn en tondeldozen (een soort ouderwets luciferdoosje) om licht te creëren in de duisternis. Wegrennen van eventueel gespuis en andere gevaren is dus wat de klok luidt de hele game door. Die duisternis, maar ook het licht, is je vriend, maar ook je grootste vijand. Het licht dat je creëert met je lantaarn zorgt er misschien voor dat je alles goed kunt zien, maar dit betekent ook dat je vijanden jou ook goed kunnen zien en dus makkelijker kunnen doden, en dan komt ook je zogeheten sanity meter om de hoek kijken, een leuk aspect die je ervan weerhoudt constant in het duister rond te willen blijven lopen.
Die sanity meter is je geestelijke gesteldheid. Daniel is namelijk niet zo gek op de duisternis. Hoe langer je in het duister verblijft des te gekker Daniel wordt, wat resulteert in geluiden en andersoortige schaduwen die er niet zijn. Je beeld vervormt ook en geritsel is alom te horen van insecten en ratten. Een groot pluspunt wat mij betreft, gezien je nog meer in de game opgeslokt wordt als je denkt voetstappen van iets of iemand boven je te horen op de houten vloer, of een schaduw van een monster voorbij ziet komen, en dat terwijl er gewoon helemaal niets is. Op zulke momenten proef je hoe goed de sfeer is opgebouwd en vergeet je een beetje dat het verhaal waar de game om draait eigenlijk flinterdun en niet veel bijzonders inhoudt.
Naast de gezonde dosis horror zul je tijdens de game ook verschillende puzzels moeten oplossen. Dat kan variëren van een paar hendels die in een volgorde moeten staan tot uit een cel komen waar je in vast komt te zitten. De puzzels zijn niet al te moeilijk in mijn opzicht, maar er zitten wel wat hersenkrakertjes bij waar je toch wel even moet gaan denken. Niet getreurd, want vaak liggen er ook notities met hints die je op weg kunnen helpen om de puzzels op te lossen.
De game is kort, je zult na ongeveer 6 a 7 uur wel klaar zijn met je avontuur, maar dan wel een avontuur dat overloopt van sfeer en ambiance, met de nodige goede puzzels en de nodige schrikeffecten die de game maken tot wat het is. Daarnaast heeft de game eigenlijk geen replay waarde, ook al zijn er 3 verschillende eindes die bepaalt worden door een aantal keuzes die je zult maken tijdens de game. Grafisch gezien is het ook geen hoogstaand pareltje, maar ook dat is wat mij betreft nauwelijks een minpunt gezien het feit dat je vaker in het donker aan het rondwandelen bent en het toch niet zo opvalt. Alles in de game draait om sfeer en ambiance en dat is wat de game zo ontzettend goed maakt om in het donker te spelen. De muziek en audio zijn gewoonweg van goede kwaliteit dat de minpunten eigenlijk gewoon wegvallen. Ik kan me dan ook bijzonder goed voorstellen dat sommige mensen die de game zullen oppakken het in hun broek doen van angst, zeker als je de kreunen en andere nare dingen hoort die Amnesia naar je toewerpt. Al met al kan Frictional Games blij zijn met Amnesia: The Dark Descent, gewoon omdat het doet wat het moet doen, en dat is een angstaanjagende ervaring neerzetten, en voor 15 Euro is het zeker geen miskoop, zelfs niet voor de mensen die helemaal niet van het genre houden.
Al met al heb ik me bijzonder vermaakt met de game, en ben ik als verstokt horror fan toch ook wel heel blij dat er games zoals Amnesia worden gemaakt. Ik ben me een paar keer rot geschrokken van sommige dingen, en dat is iets wat maar weinig horror games die ik heb gespeeld kunnen zeggen. Ik kan nu ook best inzien waarom sommige mensen die ik de game heb zien spelen op youtube zo bang waren om verder te gaan met de game alleen in het donker. Een geweldige ervaring die ik andere horrorfans aanraad om ook eens te ondergaan, alleen en in het donker. Vergeet het flinterdunne verhaal en laat je meezuigen in de ervaring die Amnesia: The Dark Descent heet.
