The Legend of Zelda: Phantom Hourglass (NDS)

Met de 3DS in zicht voelen we allemaal dat het over is met de Nintendo DS. Natuurlijk wordt er van alle kanten beloofd dat deze handheld, die ons in de afgelopen jaren heeft bijgestaan in zowel blije als treurige tijden, niet vergeten zal worden ook na de release van de 3DS, maar wij als ervaren gamers weten wel beter. Dat zeiden ze bij de Gameboy Advance immers ook, en bij de Gameboy Color... Nee, de DS zal hoogstwaarschijnlijk met sneltreinvaart van de markt verdwijnen en met dit pijnlijke feit in mijn achterhoofd ben ik maar eens gaan terugblikken. Het is de afgelopen jaren namelijk druk verkeer geweest in het gleufje voor DS-schijfjes van mijn draagbare vriend; de toppers voor Nintendo’s paradepaardje op handheld-gebied waren niet aan te slepen en er vielen een hoop prachtige momenten te beleven. Het kostte mij dan ook de grootste moeite om dé game voor de Nintendo DS te vinden maar uiteindelijk kon er zoals altijd maar één de winnaar zijn. Dames en heren, voor mij was dé beste game op de Nintendo DS het epische avontuur te land, ter zee en in de lucht met in de spotlight, jawel, een jongetje in groen: the Legend of Zelda: Phantom Hourglass.

Met haast elke Zelda-game in mijn bezit durf ik mijzelf een echte Legend of Zelda-veteraan te noemen; zowel de handheld-avonturen als de console-versies heb ik grijs gespeeld en met deeltje Ocarina of Time met stipt bovenaan ben ik over elk avontuur van Link zeer te spreken. In Phantom Hourglass, de eerste Zelda voor de DS waar Nintendo overigens wel erg laat mee aankwam, verkiest Link zoals al eerder gezien in The Wind Waker het ruime sop boven de vaste bodem van Hyrule en vaart de zeeën af in een avontuurlijke achtervolging met als doel het redden van Tetra, een piratenmeisje waar Link erg op gesteld is. Om zich over zee te verplaatsen heeft onze schreeuwende vriend een soort stoomboot met een scheiterd van een kapitein aan boord tot zijn beschikking, wat wel even iets anders is na het zeilbootje uit the Wind Waker. Zich verplaatsend tussen verscheidene eilandjes verspreid over de vrij uitgestrekte zee komt Link allerlei gevaren tegen en met behulp van zijn feeënvriendje bestrijdt hij monsters, lost hij puzzels op en helpt hij een hoop mensen in nood.

Die-hard Zelda fans zullen zonder enige twijfel een hoop wederkerende elementen uit voorgaande Zelda’s herkennen; de befaamde puzzels zoals het blokschuiven, het bommen plaatsen, het oogjes schieten en nog veel meer zijn ook in dit deel van de serie weer van de partij en wapens als de pijl en boog, de boomerang en de grappling hook zijn ook aanwezig. Door slim met deze wapens om te gaan kan Link alle dungeons die het spel rijk is doorlopen om uiteindelijk een eindbaas te verslaan en een extra levenshartje te verdienen. De dungeons zijn rijk aan uitdaging en vereisen wat inzicht; zo ziet een Zelda-veteraan het maar al te graag. Eindbazen zijn oud en vertrouwd en hoewel dit alles weinig innovatief is geeft het toch een bevredigende hoeveelheid aan speelplezier en er valt niet te bekennen dat dat is wat elke gamer wilt. Overigens is er wel zeker wat innovatie te vinden, in de vorm van het meest kenmerkende foefje van de Nintendo DS.

Phantom Hourglass maakt namelijk optimaal gebruik van het touch-scherm en de bijbehorende stylus; wapens kunnen bestuurd worden via het aanrakingsgevoelige schermpje door bijvoorbeeld bij de boomerang een pad te tekenen die het magische voorwerp vervolgens zal afleggen, op voorwaarde dat de getekende weg vrij van obstakels is. Bij de boog kan de pees met de stylus gespannen worden en met de Cyclone Slate, een vrij absurde manier van transporteren, kunnen symbolen die gekoppeld met bepaalde plaatsen op de map zijn getekend worden waardoor Link weggeslingerd zal worden door een tornado om doodleuk aan de andere kant van de map weer neer te komen. Ook een leuke functie is het vrij notities maken op de map; de symbolen nodig voor de Cyclone Slate kunnen zo bijvoorbeeld op de bijbehorende plaatsen gemarkeerd worden maar ook vraagt het spel om het gebruik van notities om geheime plaatsen of bepaalde code’s of volgorden te onthouden. Naast de eilanden die op de map aangegeven staan zijn er ook verborgen eilanden; die zal je zelf moeten aangeven. Al het bewegen, rollen en varen gebeurt ook doormiddel van de stylus en hoewel dit in het begin wat onzeker kan overkomen en eventjes wennen vraagt werkt het verrassend goed en zal je er al snel niets meer van merken. Naast de stylus word ook de microfoon benut; dingen als kaarten van stof ontdoen doormiddel het blazen tegen je DS en het ingame roepen van een personage door tegen je DS te gaan staan schreeuwen; hoewel je medepassagiers in de trein wat raar op zullen kijken voegt het zeker wat toe aan het spel en dat kan enkel geprezen worden.

Ook innovatief is de besturing van S.S. Linebeck; in tegenstelling tot Link’s bootje in the Wind Waker staat hij nu niet aan het stuur maar geeft enkel de richting aan door een route te tekenen op de map, die Captain Linebeck gehoorzaam zal volgen. Tijdens het reizen zal jij zowel een kanon tot je beschikking hebben om verscheidene zeemonsters af te weren als een grappling hook waarmee schatten op de zeebodem naar het wateroppervlak getild kunnen worden. Dit gaat gepaard met een leuke mini-game waarbij rotsen, contactmijnen en monsters vermeden moeten worden en waarbij ook nog wat extra geld te verdienen valt. Het bevaren van de zee in Phantom Hourglass voelt goed en wordt niet snel eentonig en met het af en toe tegenkomen van gigantische watermonsters, kikkergoden of vrij minuscule piratenschepen is het een toffe toevoeging aan het spel.

Ook grafisch zet Phantom Hourglass haar beste beentje voor; het cell-shading stijltje uit Wind Waker is feilloos overgenomen en de sfeer zowel op open zee als in de benauwde dungeons komt goed naar voren. De ervaring wordt verrijkt met de bekende Zelda-deuntjes en geluidjes. Denk bijvoorbeeld aan Link’s onmiskenbare kreten tijdens het vechten en het “puzzel opgelost-deuntje”. Zowel monsters als reguliere personage’s zijn leuk en soms grappig vormgegeven en Link’s gezichtsuitdrukkingen voegen veel toe aan de tussenscenés die nu en dan in het spel zullen voorkomen. Ook humor is in dit draagbare deeltje van Zelda goed vertegenwoordigt en conversaties worden sterk en boeiend neergezet. Personage’s als Captain Linebeck, een laffe kapitein die zichzelf voordoet als een ware held en Link enkel vergezelt vanwege zijn schip, en Ciena, een elfje dat haar geheugen kwijt is geraakt en Link helpt in zijn zoektocht naar Tetra, maken het avontuur een stuk plezieriger en zijn erg behulpzaam op bepaalde momenten.

Ook een interessante toevoeging in Phantom Hourglass is de Temple of the Ocean King. Dit is een dungeon-achtige plek waar Link met behulp van de Phantom Hourglass een nieuwe zeekaart kan vinden. De Phantom Hourglass beschermt Link van de vloek die op de Temple of the Ocean King is gelegd; de levenskracht van degene die de tempel durft te betreden wordt automatisch afgetapt totdat er niks meer over is. De Phantom Hourglass beschermt echter niet langer dan het zand in de zandloper strekt en daarom ligt er altijd een spannende tijdsdruk tijdens het spelen. De tempel bestaat uit een totaal van dertien verdiepingen en is hiermee groter dan welke andere dungeon in het spel dan ook; voor elke zeekaart zal Link naast de al eerder gespeelde verdieping ook een paar nieuwe verdiepingen spelen. Het feit dat eerder betreden verdiepingen keer op keer opnieuw gespeeld moeten worden had wat mij betreft zeker niet gehoeven. Het wordt binnen de kortste keren namelijk erg repetitief en saai, en de spannende puzzels veranderen in hersendode handelingen. Heb je echter het punt bereikt waar de door jou nog nooit eerder betreden verdiepingen starten zal je meteen weer in het spel zitten en dat laat zien dat het concept van de Temple of the Ocean King op zich toch wel goed in elkaar zit, maar enkel niet helemaal goed benut wordt.