Drawn To Life (NDS)

Een groot kunstenaar ben ik nooit geweest. Nee, diep in mijn hart schuilt geen van Gogh, in mijn stamboom zul je de naam Picasso niet tegenkomen en het bloed van Da Vinci stroomt niet door mijn aderen. Geef mij pen en papier en wat stick-poppetjes en agressieve monsters kun je terug verwachten. Mijn cijfer in handvaardigheid daalt met het semester. Oh, oh, oh, wat een zorgen. Je zou denken dat je niet snel een game als Drawn to Life in mijn DS zou aantreffen. Ik moet je echter teleurstellen; hij zit er nu in en voorlopig gaat hij er niet uit ook. Drawn to Life, geloof het of niet, bevalt me namelijk.

Een keurig dorpje ergens hier heel ver vandaan wordt bewoond door schattige en onschuldige creaturen die zichzelf de “Raposa” noemen. Jij bent niet één van hem, maar hun god. Niet van het beste soort moet ik zeggen, aangezien je de afgelopen tien jaar niks ondernomen hebt tegen de diepe zorgen van het dorpje. Een deel van het goede volk in het dorpje heeft de hoop in jou, de Creator, al opgegeven. Echter, er is een vrouwtje dat nog altijd in je gelooft. Haar naam luidt Mari, en zij is degene die jou terugroept naar het dorpje. “Red ons” luid de korte maar krachtige boodschap. Na heel wat gebabbel, gepraat en plot uitleg mag je dan aan de slag gaan. Je eerste taak is om je eigen held tot leven te wekken. Je krijgt een ongekleurde vorm van een mens en een palet met wat tools en een hoop kleuren voorgeschoteld, en aan jou de taak om er iets prachtigs, wat zeg ik, iets weerzinwekkends van te maken. Zodra je een streep op papier zet zie je in het bovenste schermpje je streep verschijnen, bewegend en wel. Kleur je poppetje verder in en laat hem tot leven komen. Hoogstwaarschijnlijk heb je er geen interesse in, maar ik moet en zal mijn held beschrijven. Een blauwe spijkerbroek met diepe zakken, paarse klompen, een sweatshirt met en boot erop, een luxe horloge en tenslotte een vissershoed op z’n krullen en z’n koppie met een “big smile”. Dit is allemaal leuk en aardig, maar geloof me, de lol begint pas echt als je de kans krijgt om rond te lopen met je held. Dit ziet er, ook al mist je held een dimensie, grappig uit en is goed uitgewerkt.

Je held zal er ietwat vreemd uitzien in vergelijking met zijn omgeving. Het stadje is namelijk op een mooie manier vormgegeven. De Raposa zien er leuk uit en het kleurgebruik maakt het tot een vrolijke boel. Na nog een hoop gepraat kom je terecht in je eerste level. De levels zijn volledig in 2D-stijl, denk aan handheld Mario en Giana Sisters. Zoals we gewend zijn van deze twee games is het een en al springen, springen en springen. Spring op monsters om ze te verslaan en spring op platformen om het level door te komen. Ook heeft de held een “Snowblaster” tot zijn beschikking om zijn vijanden met sneeuwballen het Hiernamaals in te knallen. Zo ren je de levels door, met als doel de opgesloten Raposa te bevrijden, Hidden Parchments te vinden, muntjes te verzamelen en “secrets” te vinden, zoals muziekjes en tokens. Ook is het jou taak om al het schaduw (in mijn ogen leek het meer op kleverige modder) weg te wrijven met je stylus. Niet goed voor je schermpje, wel goed voor je plezier. Als je je een weg baant door deze levels zul je hoogstwaarschijnlijk opmerken dat je nu en dan de weg zal kwijtraken. De levels zijn namelijk vrij uitgebreid, zo niet groot, en overzicht heb je niet. Je bent zeer gelimiteerd in om je heen kijken en een kaart heb je ook niet tot je beschikking. Dit is een beetje frustrerend en zonde. Nu dan, oplettende, nadenkende of gewoon veel te slimme lezers zullen op dit moment het volgende denken: “Waar in de Creator’s naam blijft het tekenen? Tenslotte heet dit spel potjandorie Drawn to Life!” Daarop zeg ik: Geen idee.

Toen ik dit spel haalde in de winkel vertelde het opschrift op de achterkant van het doosje me dat ik mij een weg moest banen door te tekenen en te creëren. Dit is echter niet helemaal het geval. Hier en daar krijg je de mogelijkheid om dingen in te kleuren. Dit is leuk en aardig, zeker als je ze tenslotte in beweging ziet komen, maar het is niet noodzakelijk om er iets moois van te maken en je kan, als je er even allemaal geen zin meer in hebt, met de verfpot alles zwart kleuren en het zo snel afronden. Dit viel me tegen en hoewel dat waarschijnlijk aan mij ligt en ik er moeilijk een minpunt van kan maken voel ik het als mijn plicht, zelf-respecterend gamer zijnde, om de lezers te waarschuwen. Drawn to Life heeft tekenen als vermakelijk iets, niet als broodnodige functie.

Goed dan, na deze waarschuwing terug naar de levels. Zoals ik vermeldde bestaan deze uit springen, sneeuwballen schieten en af en toe iets tekenen. Dit is in het begin zeer vermakelijk en misschien blijft het dat ook wel voor een niet veeleisend persoon, maar ik vond dat de lol er langzaam wel van afging. Veel achter elkaar spelen zal deze game er zeker niet leuker op maken vanwege de eentonigheid. Met bloed, zweet en vingerkramp zal je echter steeds meer dorpsbewoners bevrijdden en zal het dorpje opbloeien tot een gezellige plaats met restaurants, winkels en alles wat er nog meer bij hoort. Dit voelt zeker als een plezier aan omdat de meeste karakters ook nog wat diepgang hebben. Als je dan uiteindelijk de confrontatie met Wilfre, de slechterik, hebt overleefd en hem af hebt gemaakt zul trots op je stadje kunnen toekijken.

De muziek, of misschien is deuntjes een meer gepast woord, is goed. Het zijn vermakelijke, ietwat aanstekelijke melodietjes die in je hoofd kunnen blijven hangen maar ook een beetje irritant kunnen worden. De muziek kan worden gekocht voor de muntjes die je verzameld in de levels om vervolgens afgespeeld te worden gedurende de levels.