Review: Batman: Arkham Knight

13 april 2020

De laatste jaren lijkt het wel alsof ontwikkelaars denken dat een open wereld elke game per definitie beter maakt. Daar ben ik het persoonlijk echter niet mee eens. Een Batman: Arkham Asylum was in mijn beleving immers beter dan opvolger Arkham City, juist omdat het de touwtjes van het verhaal strak in handen hield. Maar wat nou als die gefocuste verhaalvertelling zou kunnen worden gecombineerd met een open wereld? Nou, dan krijg je Batman: Arkham Knight.

Na de gebeurtenissen van Arkham City en de – spoiler alert – dood en crematie van de Joker – einde spoiler alert – is de rust wedergekeerd in Gotham City. Het machtsvacuüm dat door de maniak is achtergelaten heeft tegen alle verwachtingen in niet voor chaos in de stad gezorgd, dat een bijna ongekende tijd van rust en vrede kent. Maar aangezien dit Gotham is en wij niet willen zien hoe Bruce geniet van zijn vrije tijd, komt daar uiteindelijk een einde aan. Scarecrow keert na jaren afwezigheid terug en heeft een nieuw gas dat krachtiger is dan ooit. En met de dreiging om het te gebruiken, slaagt hij erin Gotham te laten ontruimen. De enige achterblijvers zijn criminelen, de politie en natuurlijk de Batman family.

Wie bang is dat je nu de hele game van hot naar her moet rennen om achter het lelijke smoelwerk van Dr. Crane aan te zitten, kan ik direct geruststellen. De gestoorde wetenschapper is namelijk niet in zijn eentje Gotham binnengevallen. Hij heeft de hulp ingeroepen van een mysterieuze schurk die zich de Arkham Knight noemt en diens leger van soldaten, tanks, luchtvoertuigen en bommen. En zo begint een letterlijke oorlog om Gotham. Maar zelfs de Batman is niet sterk genoeg om door gepantserde voertuigen te slaan. Daarom maak je in deze game veelvoudig gebruik van de Batmobile.

Batmans iconische auto had natuurlijk al een kleine rol in Arkham Asylum, waar die werd gebruikt om Bane een klap te geven. In Arkham Knight mag je daadwerkelijk plaatsnemen achter het stuur van de wagen, die ditmaal ook kan veranderen in een tank die zijn gelijke niet kent. De gebruikelijke format van mijn Batman: Arkham-reviews, waarin we verhaal, freeflow, stealth, sfeer en DLC bespreken, is daarom aangepast om dit metalen monster ook een plekje te geven. Dat gezegd hebbende, is het tijd om het masker op te zetten en echt van start te gaan met dit artikel.

Met de dreiging van een aanslag met chemisch gas en de stad in handen van een militante organisatie, lijkt het erop dat The Caped Crusader zijn handen meer dan vol heeft deze avond. Niet enkel wordt de stad overspoeld door goed getrainde krijgers, maar de tikkende tijdbom van Scarecrow zorgt ervoor dat het verhaal van Arkham Knight in het begin van de game een soort urgentie uitstraalt. Zijactiviteiten zijn aanwezig, denk aan AR-missies, het redden van gijzelaars en natuurlijk weer Riddler-onzin, maar de ervaring voelt behoorlijk gestroomlijnd aan, waardoor het tempo er lekker inblijft tot het einde van de eerste akte. Het is pas dan dat de game echt begint.

Wanneer onze held wordt blootgesteld aan een kleine dosis van Scarecrows gas, begint hij last te krijgen van levendige hallucinaties, die worden getriggerd door het Joker-bloed dat hij in de vorige game binnen heeft gekregen. De groenharige psychopaat levert als gevolg commentaar op alles wat je doet, waardoor de game erg doet denken aan Asylum, zélfs wanneer je niet het hoofdverhaal volgt. En dat is de briljante oplossing van Rocksteady. Door een klein stukje van het hoofdverhaal – Batmans Joker-hallucinaties – te verwerken in elk deel van de ervaring, vervaagt de lijn tussen hoofd- en zijmissies, waardoor ze niet langer aanvoelen als afleidingen op je avontuur. Het is dus letterlijk het beste van de twee eerdere games van de ontwikkelaar tezamen.

Als we het hebben over de combat, verdient Rocksteady wederom lof. Freeflow was altijd al een uitstekend uitgewerkt combat-systeem, dat enkel werd geremd door het overcompliceren ervan in Arkham City. En hoewel dat niet is gewijzigd in Arkham Knight, is het ditmaal een stuk minder storend. Het team heeft namelijk optimaal gebruik gemaakt van de verbeterde hardware die het tot diens beschikking heeft, om zo combat nog veel vloeiender te maken dan dat het al was. Hierdoor is het vele malen makkelijker om het overzicht te bewaren in een hectische situatie en je er ook nog met de nodige finesse doorheen te slaan, als de camera mee wil werken tenminste, hetgeen op kleine oppervlaktes nog wel eens niet het geval is. Die momenten zijn echter zeldzaam, waardoor het slechts een minimale impact heeft op de beleving.

Om allerlei complexere vijanden het hoofd te kunnen bieden, werden in Arkham Origins de Shock Gloves geïntroduceerd. Stiekem had ik gehoopt dat we die terug zouden krijgen in Knight, daar ze de nodige soelaas konden bieden wanneer je even ademruimte nodig had. Helaas blijft het echter bij een visuele easter egg. Jammer, want ze waren welkom geweest aan het eind van de game, wanneer vijanden on the fly wisselen van wapen. Maar het blijft te overzien dankzij de soepele reacties van The Dark Knight, waardoor dit slechts een persoonlijk gemis is en geen minpunt.

Op het gebied van stealth zijn de veranderingen op het eerste gezicht niet noemenswaardig, vooral in vergelijking met de meer traditionele combat. Batman kruipt nog altijd rond om vijanden van boven-, onder- of achteruit te verrassen en stilletjes uit te schakelen en maakt daarbij dankbaar gebruik van zijn Detective Vision. Het enige verschil op dat moment is dat hij ditmaal een stuk sneller is in bijvoorbeeld ventilatieschachten. Maar hoe verder je in het spel komt, hoe duidelijker het wordt dat oude tactieken niet eeuwig blijven werken.

De Arkham Knight heeft een mysterieus verleden met ons karakter en is op de hoogte van diens werkwijzen. De soldaten zijn daarom getraind om deze te herkennen en erop te reageren. Je verstoppen in de ventilatie gaat dus niet eeuwig goed en ook de uitsteeksels boven het speelveld zijn niet permanent veilig. Je moet hierdoor anticiperen en je strategie aanpassen, wat het een stuk spannender maakt dan voorheen, vooral wanneer bijzondere units om de hoek komen kijken.

Omdat de Arkham Knight om de een of andere reden gedetailleerde kennis over Batman heeft, zijn zijn soldaten uitgerust met apparatuur dat speciaal op Bruce is afgesteld. Camouflagepakken houden zijn Detective Vision voor de gek, zijn scanner kan zijn positie weggeven en ook de jammers zijn weer terug. En dat is slechts het begin. Daarom is het maar goed dat ook jij bent uitgerust met handige snufjes. De Shock Gloves mogen dan wel in de kast blijven hangen, maar voor dit avontuur doe je een behoorlijke zware gordel om die onder andere een stemvervormer, remote hacking device, disruptor, explosive gel en Batclaw bevat. Hierdoor kun je behoorlijk creatief te werk gaan in stealth-secties, waarvan er veel meer zijn dan in voorgaande games.

Je wist dat het zou komen: de Batmobile. Hij staat prominent op de cover van de game, was te zien in elke trailer en ook in-game kun je er absoluut niet omheen. Niet enkel is het een handig vervoersmiddel in een game die Arkham City op een gehucht laat lijken, maar het is ook een essentieel onderdeel van je arsenaal. Eerder noemde ik al dat de auto broodnodig is om de tanks van de Arkham Knight het hoofd te bieden, maar diens gebruik is veel veelzijdiger. Zo heeft hij een haak die objecten kan verplaatsen, van stroom kan voorzien of als anker voor de Batmobile kan dienen. Je hebt hem nodig om bommen te ontmantelen, voor menig boss fight en Riddler-puzzel en om te jagen op de wat snellere vijanden. Er zijn zelfs races die je moet voltooien! Verwacht dus de nodige tijd door te brengen in de cockpit van dit monster op wielen. Misschien wel wat te veel tijd eigenlijk.

De Batmobile is heel erg stoer, vooral wanneer die met een druk op de linkertrigger verandert in een tank. Maar het blijft slechts een hulpmiddel van een held die het traditioneel meer van hersenen en voorbereiding moet hebben dan van ruwe kracht. Dat je pakweg de helft van de game, inclusief een aantal cruciale verhaalmomenten, doorbrengt achter het stuur voelt dan ook nogal als overdadig en zelfs spijtig. Immers gaat het bijzondere er hierdoor heel snel vanaf. Ik begrijp dat in de context van een oorlog grof geschut nodig is, en ondanks de overdaad blijft rondscheuren in dit gevaarte erg tof, maar het gevoel dat dit voorbijgaat aan hetgeen waar Batman voor staat kan ik niet volledig van me afschudden. Ik opteerde er daarom voor om waar mogelijk op de traditionele manier de wereld te doorkruisen: met de Grapnel Gun, cape en stunts die een middelvinger geven aan zowel de zwaartekracht als het metalen monster. Rocksteady’s overmatig gebruik ervan is desondanks echter wederom slechts een kleine blamage die meer dan goed wordt gemaakt met…

Het ene ding van Batman: Arkham Origins dat mij meer bijstaat dan wat dan ook (zelfs het verhaal en de bugs), zijn de stemacteurs van Bruce Wayne en Joker die waren veranderd ten opzichte van de vorige games. En ik ben blij om te melden dat Kevin Conroy en Mark Hamill voor Arkham Knight nog een keer hun rollen vertolken. Ze worden hierbij ondersteund door een cast van helden én schurken die bijna duizelingwekkend is en zowel grote als kleine en zowel nieuwe als terugkerende karakters bevat. Dat je Two-Face, Scarecrow en Penguin tegen het lijf gaat lopen is al duidelijk in de eerste paar minuten van het spel, maar ook karakters als Firefly en Poison Ivy maken wederom hun opwachting en worden gecomplementeerd door nieuwe toevoegingen als de Arkham Knight, Man-Bat en Deacon Blackfire. En dan hebben we het (voor nu) nog niet eens over de DLC!

Voor elk van deze schurken, maar ook voor de vele karakters die vechten aan Batmans zijde, zijn voice actors van het hoogste niveau ingehuurd, die waar mogelijk eerdere rollen wederom ten gehore brengen. Combineer dit met graphics en gezichtsanimaties die dankzij de kracht van de PlayStation 4 Pro mijlenver verwijderd zijn van de al zeer indrukwekkende visuele presentatie op de PlayStation 3 en the Worlds Greatest Detective beleeft een avontuur dat zich enkel laat vergelijken met de Christopher Nolan-trilogie, hetgeen in mijn ogen een compliment van formaat is. En net zoals in de laatste van die films, ademt het Gotham van Arkham Knight ellende uit, wat zorgt voor een imposant schouwspel. De straten zijn grotendeels verlaten, gebouwen ogen verloederd en zelfs wanneer je de stad grotendeels hebt opgeruimd oogt het als een helhol. Een groots, tot aan de wortels toe verdorven, prachtig weergegeven helhol waar ik met plezier ruim twintig uur heb doorgebracht. Maar daarmee was mijn avontuur nog niet ten einde.

Toen ik de oorspronkelijke review schreef, was ik van plan om een apart artikel van de DLC te maken. Deze review is immers al best lang en hetzelfde kan worden gezegd van de lijst met uitbreidingen die je kunt scoren op de PlayStation Store. Achteraf gezien ben ik daar echter op teruggekomen. Want net als Poison Ivy, hebben deze uitbreidingen maar weinig om het lijf.

Laten we beginnen met de inkoppertjes: de skins. Fanservice op en top en enkel interessant als onderdeel van de Season Pass of als je 100% van de trophies wilt scoren. De meeste brengen er namelijk een of meerdere mee.

Vervolgens heb je de challenge maps, die nieuwe AR-missies toevoegen, die jouw vaardigheden testen én (wederom) nodig zijn om alle trophies te scoren. Maar tenzij je houdt van de uitdaging, gaat voor deze hetzelfde op als voor de skins. Een uitzondering hierop is de Scarecrow Nightmare Pack, die niet enkel gratis is, maar ook exclusief is voor de PlayStation 4. En als Nederlanders zeggen wij natuurlijk geen nee tegen gratis!

Met deze verplichte nummertjes achter de rug, komen we aan bij de daadwerkelijk belangrijke DLC’s: story DLC. Zowel Arkham City als Arkham Origins stelden hiermee teleur, waarbij het team van Warner Bros het zowaar eens beter deed dan Rocksteady. En die trend wordt deels voortgezet in Arkham Knight. De zes zogenaamde Arkham Episodes, waarin je mag spelen als respectievelijk Harley Quinn, Red Hood, Batgirl, Catwoman, Nightwing en Robin in aparte verhaaltjes, weten namelijk op geen enkel moment te imponeren. Deels is dit te wijten aan het feit dat alle karakters als weinig meer dan skins voor de The Dark Knight voelen, met slechts minimale veranderingen aan hun arsenaal, maar het is vooral de lengte van de DLC die ze nek om doet. Op de Batgirl-DLC na, die ongeveer een uur kost om 100% te voltooien, ben je namelijk slechts vijftien tot dertig minuten bezig per uitbreiding. Daar de Season Pass je deze alle zes (plus alle skins, challenge maps en de zevende story DLC) geeft voor slechts € 20,- is dat nog acceptabel als je kijkt naar kosten tegenover de speeltijd, maar de vraag is ook of het je tijd waard is. Want zoals je je allicht kunt voorstellen, wordt er maar weinig verteld in zo’n korte tijd. Daardoor mis je niet echt wat als je ze laat schieten.

Hetzelfde kan niet worden gezegd van die zevende uitbreiding: Season of Infamy. En dan vooral wanneer je deze download vóór je aan Arkham Knight begint. Deze DLC voegt namelijk nóg vier story arcs aan de hoofdgame toe, waarin je het opneemt tegen Ra’s Al Ghul, Mr. Freeze, Killer Croc en Mad Hatter. Deze DLC zijn van hetzelfde niveau als het hoofdverhaal en zijn om verschillende redenen verhaallijnen die je niet wilt missen, zelfs al zijn ze individueel kort van stof. Dat mag echter geen belemmering zijn, daar je ze als één DLC koopt voor een verdomd aangenaam prijsje. Dus als je een samenvatting wilt van de DLC is het dit: koop de Season Pass als je alles wilt zien, maar koop hoe dan ook Season of Infamy!

Conclusie en beoordeling